Op 14 februari 1891 werd door de toenmalige gemeente Woensel en Eckart Hinderwet-vergunning verleend aan Wilhelmus Beerens (of Bierens) voor de oprichting van een windgraanmolen. In april 1895 werd hem Hinderwetvergunning verleend voor een broodbakkerij. Wilhelmus werd geboren op 7 maart 1865 in Wintelre. Zijn vader heette Adriaan Beerens, zijn moeder Anna Maria van Hees. Het verhaal gaat dat Wilhelmus de molen naar zijn moeder heeft vernoemd. Deze naam werd echter pas bij de restauratie van 1980 aan de molen gegeven; voordien had de molen geen naam.
Blijkens de literatuur verkocht Beerens de molen op 14 mei 1903 aan Franciscus van der Linden, die gedurende 41 jaar eigenaar bleef.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog, in september 1918, was Nederland voor het broodgraan afhankelijk van de import uit Amerika. Door de oorlog werd de scheepsvaart geblokkeerd waardoor de voedselvoorziening in Nederland in gevaar kwam. Om het graan zo eerlijk mogelijk te verdelen, vaardigde de regering een aantal regels uit en ging zelfs zover voorraden graan in beslag te nemen. Het malen kwam onder controle te staan. Maar er waren altijd mensen die er in slaagden de regels te omzeilen. Molenaars die werden betrapt op clandestien malen werden gestraft door hun maalvergunning in te trekken en dat is Van der Linden waarschijnlijk ook gebeurd destijds.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog zou de molen door de Duitsers zijn gebruikt voor de opslag van munitie. Wilhelmus Beerens verkocht de molen op 8 mei 1944 aan Ferdinand van Stekelenburg uit Aalst. Circa anderhalf jaar later in 1946 verkocht hij hem weer aan aan Franciscus Tielemans uit Eindhoven; architect en eerder hoofd van de afdeling Stedebouw en Stadsontwikkeling van de gemeente Eindhoven. Tielemans probeerde de molen weer in zo goed mogelijke staat te herstellen, maar niet meer met het uitgangspunt om met de molen te malen. Vanwege de woningnood na de Tweede Wereldoorlog richtte Tielemans de molen in tot woning. Bij het verlies van de oorspronkelijke functie en het verwijderen van een deel van het gaande werk moet bedacht worden dat de molen geen grote overlevingskans had in de naoorlogse dagen; de door de Duitsers ingestelde wettelijke bescherming was direct na de oorlog opgeheven. Pas in 1961 kwam er een Monumentenwet waarna de meeste traditionele molens aangewezen werden als Rijksmonument. De molen zou tot 1958 als opslagplaats van de NCB gebruikt zijn. In 1957 werd het een deel van het gaande werk van de molen verwijderd en werd de molen ingericht als woning. Overigens is het denkbaar dat de ruimte binnen de molenberg in gebruik was als opslag van de NCB (Noordbrabantse Christelijke Boerenbond) terwijl de hogere verdiepingen gelijktijdig in gebruik waren als woning. In de jaren ’60 van de vorige eeuw bood de molen huisvesting aan studenten. Later als atelier voor kunstenaars. Tielemans overleed in 1968 waarna de molen in bezit kwam van zijn kinderen.
In de tijd na 1946 volgen uiteenlopende bestemmingen en vanaf 1996 ging de molen steeds sneller over in andere handen. Er was in elk geval in 1979 een houtdraaierij onder in de molen gevestigd. In 1991 werd de molen weer enigszins hersteld, maar pas in 2005 was ze weer draaivaardig, al gebeurde dat draaien zelden. In de tussentijd bood Annemie onderdak aan onder meer een schoonheidssalon en een bed en breakfast.
In januari 2017 is molen Annemie in eigendom overgedragen; Vanaf oktober van dat jaar stond Annemie er staart- en spruitloos bij. In november 2017 kreeg ze haar compleet nieuwe staart aangemeten met twee (korte en lange) spruiten, staartbalk en zwaarden. Erna kreeg ze nog de kruibok en -palen, een nieuwe windpeluw en baansteen die de vorige, gebroken halssteen verving. Inmiddels is de gehele staart vernieuwd en werden de roeden doorgehaald zodat de molen weer veilig kan draaien. Ook cosmetisch en binnen is er de afgelopen jaren alles aan gedaan om Annemie haar oude luister terug te geven. Zo zijn er circa 28 sleutelstukken vervangen en/of toegevoegd. Dit alles is uitgevoerd door Molenbouwer Max Beijk uit Afferden.
Voor de volledige facelift was het nodig om tientallen jaren aan pleisterwerk en verflagen weg te halen. De in- en uitwendige metamorfose is uitgevoerd en begeleid door tal van vakmensen.
Omdat de vele beplanting op de molenberg intussen ook is verwijderd, kan Annemie weer naar hartenlust wieken en wentelen. Dat doet ze dan ook, sinds april 2020. Eindhoven heeft weer haar enige windmolen terug, zichtbaar voor iedereen vanaf de Boschdijk.
De gerestaureerde rijksmonumentale molen zal als erfgoed behouden blijven voor Eindhoven.
We gebruiken cookies om onze website te verbeteren. U kunt meer lezen op deze pagina. Sluiten